Elizabeta Shota, ni shpirt i trazum në labirintin e betonit të Prishtinës, u çu në ni kaos të përsosun. Dhoma e saj, ni galeri abstrakte e shkatërrimit, ishte e mbushun me shishe uiski të zbrazta që reflektojshin dritën e zbehtë të mëngjesit si kristale të thyeme ëndrre. Tesha të hudhne krijun ni tapiceri kaotike në dysheme, secila copë ni kujtim i copëtum i natës së kalume.
Pasqyra i ktheu ni imazh që ishte ni përzierje e bukurisë dhe shkatërrimit - ni Mona Lizë e dehun në ni galeri të çmendun. Buzët e kuqe të shpërndame si ni hartë e ni vendi të panjoftun, sytë e errët si puse të thella që fshehshin sekrete të patregueshme, dhe flokët e zi që bijshin si ni ujëvarë kaotike mbi supet e saj të zbulume, tu kriju hije dhe dritë në lëkurën e saj alabastër.
“Çfarë nate,” murmuriti ajo, zani i saj i ngjirun prej tymit të duhanit dhe bërtitjeve të natës së kalume. Kujtimet vijshin si shkrepje të dhimbshme - ni buzëqeshje këtu, ni prekje atje, zana të përzim me muzikë dhe tym duhani, krejt tu u rrotullu në ni vorbull marramendëse.
Klubi “Inferno” kish qenë ni purgator i ndriçum me neon, ku Elizabeta kish vallzu si ni e posedume. Muzika, ni ritëm primitiv që i kish pushtu çdo qelizë të trupit, e kish bo me u ndi sikur po vallzon me vetë djallin, ni rikrijim modern i legjendës së stërgjyshes së saj.
Me hapa të pasigurt, Elizabeta u drejtu kah banja, çdo lëvizje ni sfidë kundër gravitacionit dhe dhimbjes së kokës. Uji i nxehtë i dushit rrëshqiti mbi trupin e saj si ni lum harrese, por s’mujti me shpërla planet e errta që po formojshin në mendjen e saj.
E veshun me ni fustan të zi që i përqafojke trupin si ni dorë e dytë, Elizabeta hyni në kafenenë “Mjekrroshja” me hapa të matur por të vendosun. Aroma e fortë e kafes së sapopjekun u përzie me tymin e duhanit, tu kriju ni atmosferë mistike, si ni mjegull e dendun që mbulojke sekretet e klientëve.
Sytë e saj, të mprehtë si ata të ni gjuetari, skanun lokalin. Ana dhe Toni, të ulun në ni qoshe, duart e tyne të gërshetume mbi tavolinë në ni shfaqje dashurie që e boni Elizabetën me ndi ni valë neverie të përzime me xhelozi. Pak ma tutje, Artani dhe Vera, çifti i sapomartum, po diskutojshin me za të ulët, sytë e tyne të mbushun me premtime për të ardhmen që Elizabeta e dijke se ishin të destinume me u thy.
Me ni lëvizje elegante, Elizabeta u çu dhe u drejtu kah tavolina e Anës dhe Tonit, çdo hap i saj ni paralajmërim i heshtur për katastrofën që po afrojke. “Çfarë befasie e këndshme,” tha ajo me ni za të ëmbël si mjaltë, por me ni nëntekst helmi që do të vraste çdo iluzion.
Ana u tensionua meniherë, trupi i saj tu u ngurtu si ni statujë e frikësume. “Eliza, s’të pritsha këtu,” tha ajo, zani i saj tu u dridh lehtë.
“Oh, e di,” u përgjigj Elizabeta, tu i hudh ni shikim domethënës Tonit, ni shikim që premtojke zbulime shkatërruese. “Jom e sigurt që s’më pritshit.”
Elizabeta u përkul dhe i pëshpëriti diçka Tonit në vesh, fjalë që bonën që fytyra e tij me u zbeh si qiri në ni kishë të braktisun. Ana i vështroi me dyshim, sytë e saj tu u ngushtu si ata të ni maceje të dyshimtë.
“Çka po ndodh këtu?” pyeti Ana, zani i saj ni përzierje frike dhe zemërimi.
Elizabeta u kthy kah ajo me ni buzëqeshje të gjanë, ni buzëqeshje që premtojke zbulime tronditëse. “Oh, Ana e dashun, ka kaq shumë sene që s’i din. Por mos u mërzit, shpejt ki me i mësu të gjitha.”
Ndërsa largojke prej tavolinës së Anës dhe Tonit, Elizabeta kapi shikimin e Artanit. Me ni lëvizje të lehtë të kokës, ajo e ftoi me e përcjell, si ni sirenë që josh detarët kah shkamijt e rrezikshëm. Artani, i shtym prej kuriozitetit dhe diçka ma e errët, u çu dhe e përcolli kah korridori i tualeteve, tu lon mrapa Verën me ni shprehje të hutume dhe të shqetësume në fytyrë.
Në korridorin e ngushtë, Elizabeta u kthy kah Artani, trupi i saj veç pak centimetra larg tij. “E di që më ke vëzhgu,” i tha ajo me ni za të ulët, hipnotizues, çdo fjalë e saj ni premtim i ndalum. “Pse s’e pranon që don diçka ma shumë se jeta jote e zakonshme?”
Artani u mbështet në mur, i tronditun prej intensitetit të fjalëve të saj dhe afërsisë së trupit të saj. “Unë… unë s’e di për çka po flet,” gënjeu ai, por zani i tij e tradhtoi, tu u dridh si gjethet në ni stuhi të afërt.
Elizabeta u afru edhe ma shumë, parfumi i saj i ëmbël dhe i rrezikshëm mbushi ajrin midis tyne si ni helm i ëmbël. “Oh, por unë mendoj se e din shumë mirë,” pëshpëriti ajo, buzët e saj pothuajse tu prek veshin e tij, frymëmarrja e saj e ngrohtë tu shkaktu dridhje në trupin e tij.
Papritmas, dera e kafenes u hap me forcë, tu kriju ni zhurmë që u duk sikur theu qetësinë e lokalit si ni gotë kristali që bjen në dysheme. Babai i Elizabetës, ni burrë i gjatë me flokë të thinjun dhe sy të mprehtë si ata të ni shqiponje, hyni me hapa të vendosun. Sytë e tij skanun lokalin me ni intensitet që dukej se depërtojke çdo fshehtësi, derisa u ndalën te korridori ku qëndrojshin Elizabeta dhe Artani.
“Elizabeta!” Zani i tij ushtoi në kafene si ni bubullimë në ni ditë të qetë vere, tu bo që të gjithë me kthy kokën, sytë e tyne të mbushun me kuriozitet dhe frikë.
Elizabeta u ngurtu, për herë të parë tu humb kontrollin e situatës, ndjenja e frikës tu i rrëshqit nëpër shpinë si ni gjarpën i ftohtë. “Babë? Çka… çka po bon këtu?” pyeti ajo, zani i saj tu u dridh lehtë, tu zbulu për ni moment vajzën e vogël të frikësume që fshihej pas fasadës së gruas së fortë.
Ndërkohë, Ana dhe Vera u çun njikohësisht, të tërhekne prej zhurmës dhe tensionit që po rritej në ajër si ni re e errët para ni stuhie. Skenat që pasun ishin ni kaos i vërtetë - akuza fluturojshin si shigjetat në ni fushë beteje mesjetare, lotët rridhshin si lumenj të helmum, dhe e vërteta e hidhun filloi me dal në sipërfaqe si vaji mbi ujë, tu zbulu thellësitë e errta të marrëdhënieve të tyne.
Ana zbuloi se Toni kish ni lidhje të fshehtë me Verën, fjalët e Elizabetës tu shpu si thika në zemrën e saj. Vera mësoi se Artani kish humb të gjitha kursimet e tyne në bixhoz, ëndrrat e tyne për të ardhmen tu u shkri si akulli nën diellin e së vërtetës. Toni u përball me faktin se Ana kish abortu fëmijën e tyne pa i tregu, ni sekret që e gërryen prej brenda si acid.
Në mes të kësaj furtune emocionale, Elizabeta qëndronte si ni shkam në mes të detit të trazum, por për herë të parë, ajo ndjeu themelet e saj me u lëkund. Babai i saj e kapi për krahu, sytë e tij të mbushun me zhgënjim dhe trishtim që depërtun thellë në shpirtin e saj.
“Mjaft, Elizabeta,” tha ai, zani i tij i randë me peshën e viteve dhe zhgënjimit. “Osht koha me ndalu këtë lojë të rrezikshme.”
Pikërisht atëherë, si ni akt final në ni dramë të komplikume, Marku hyni në kafene. Sytë e tij u takun me ata të Elizabetës dhe pastaj u zhvendosën te babai i saj, ni shprehje habie dhe frike tu i mbulu fytyrën. “Gjoni? Çka po bon këtu?”
Elizabeta ndjeu gjakun me i ngri në damara, ni ndjesi e ftohtë frike tu i pushtu trupin. Babai i saj dhe i dashuni i saj e njifshim njani-tjetrin? Bota e saj, e ndërtume me kaq kujdes mbi gënjeshtra dhe manipulime, filloi me u shemb si ni kështjellë rëre nën valët e pamëshirshme të së vërtetës.
Ndërsa dilshin prej kafenes, Elizabeta hodhi ni shikim të fundit mbrapa. Kaosin që kish kriju, jetët që kish trazu, të gjitha qëndrojshin aty si ni dëshmi e fuqisë së saj shkatërruese. Por tash, për herë të parë, ajo ndjeu peshën e veprimeve të saj, ni barrë që dukej se do ta shtypke.
Dielli i pasdites vonë reflektohej në xhamat e ndërtesave përreth, tu kriju ni lojë dritash dhe hijes që i kujtoi asaj kompleksitetin e jetës që kish zgjedh me jetu. Çdo reflektim dukej sikur i tregojke ni version tjetër të vetvetes, secili ma i errët dhe ma i humbun se tjetri.
Ndërsa ulej në ulësen e pasme të veturës së babait të saj, Elizabeta e dijke se kjo ishte veç pauza e parë në simfoninë kaotike që kish kompozu. Melodia e saj e rrezikshme do të vazhdojke me u lujt, ndoshta në ni ton ma të ulët, por gjithmonë tu kërcënu me shpërthy në ni kresendo shkatërrues.
Vetura u largu prej vendit të ngjarjes, tu lon mrapa kafenenë “Mjekrroshja” si ni skenë krimi emocional. Elizabeta ndjeu ni ngrohtësi të çuditshme në gjoks, sikur diçka po ziente brenda saj, ni energji e errët që kërkojke me shpërthy.
Për ni moment, ajo menoi se pa ni hije të errët tu vallzu në pasqyrën e veturës, ni figurë e mjegullt që dukej sikur i bojke shenjë. A ishte kjo shenja që mallkimi i stërgjyshes së saj kish kalu te ajo? Apo thjesht ni lojë e imagjinatës së saj të trazume, ni reflektim i fajit dhe frikës që po fillojshin me e pushtu?
Pavarësisht prej së vërtetës, ni sen ishte i sigurt - jeta e Elizabeta Shotës do të ndryshojke përgjithmonë pas kësaj dite. Vallzimi i saj me fatin sapo kish fillu, ni valle e rrezikshme në tehun e thikës midis realitetit dhe fantazisë, midis dashurisë dhe urrejtjes, midis shpengimit dhe shkatërrimit.
Ndërsa vetura vazhdojke rrugën e saj nëpër rrugët e Prishtinës, Elizabeta mbylli sytë, tu u përpjek me gjet qetësi në kaosin e mendimeve të saj. Por edhe në errësirën pas qepallave të saj, ajo mujke me pa ende hijet që vallzojshin, tu i kujtu se rruga e saj e errët sapo kish fillu. Çdo hap i saj i ardhshëm do të ishte ni vallzim i rrezikshëm midis dritës dhe errësirës, midis së mirës dhe së keqes, ni vallzim që mujke me e çu kah shpëtimi ose shkatërrimi përfundimtar.
Comments