Dielli i Monakos shkëlqente mbi detin e kaltër të Mesdheut, duke krijuar një pamje magjepsëse që vetëm Riviera Franceze mund ta ofronte. Elizabeta, një grua e re dhe e bukur në të tridhjetat e saj, ecte ngadalë përgjatë bregut të famshëm, këmbët e saj të zbathura duke lënë gjurmë të lehta në rërën e ngrohtë. Flokët e saj të gjatë e të errët valëviteshin lehtë në erën e detit, ndërsa sytë e saj të thellë ngjyrë gështenje reflektonin nuancat e pafundme të ujit para saj.
Rreth e rrotull, plazhi ishte i mbushur me njerëz të pasur dhe të famshëm, secili duke kërkuar të kapte një copëz të lumturisë së përkohshme që vetëm një vend si Monako mund ta ofronte. Jahtët luksoze ankoruar në port dukeshin si perla të bardha mbi ujin e kaltër, ndërsa kazinotë dhe hotelet e shndritshme në sfond i jepnin vendit një ndjesi të pabesueshme luksi dhe ekstravagance.
Elizabeta ndjeu rërën të ngrohej nën këmbët e saj ndërsa dielli ngjitej më lart në qiell. Ajo kishte ardhur në Monako me të dashurin e saj, Aleksandrin, një biznesmen i pasur që e kishte sjellë për pushime luksoze. Por sot, ajo kishte vendosur të shëtiste vetëm, duke kërkuar diçka që as vetë nuk e dinte çfarë ishte.
Ndërsa ecte, mendja e saj rikthehej te biseda që kishte pasur me Aleksandrin mëngjesin e asaj dite. Ai i kishte thënë se kishte një surprizë për të atë mbrëmje - një darkë private në jahtin e tij, me disa miq të ngushtë. Elizabeta kishte buzëqeshur dhe e kishte falënderuar, por në zemrën e saj ndjeu një zbrazëti të çuditshme. A ishte kjo vërtet jeta që ajo dëshironte?
Papritur, diçka shkëlqeu në rërë, duke tërhequr vëmendjen e saj. Pasi kishte terheq nje objekt nga rera, ajo u ul dhe nga kutia ngjyre te kuqe ajo nxorri nje kepuce ngjyre ari. Elizabeta u ul në rërë, duke mbajtur këpucën e artë në prehër. Ndërsa e vështronte më nga afër, ajo vuri re diçka të pazakontë - një copë letër e palosur me kujdes ishte fshehur brenda këpucës. Me duar që dridheshin lehtë nga kurioziteti dhe një ndjenjë e papritur frike, ajo e nxori letrën dhe filloi ta lexojë.
Letra ishte shkruar me një dorëshkrim elegant, por të dridhur, sikur autori të kishte qenë në gjendje të trazuar emocionale:
"Për këdo që e gjen këtë letër,
Emri im është Sofia. Nëse po lexoni këtë, atëherë unë nuk jam më. Sonte, më 15 gusht 2023, i dashuri im më premtoi një mbrëmje magjike në jahtin e tij luksoz. Por e vërteta është shumë më e errët.
Ai nuk është njeriu që pretendonte të ishte. Kam zbuluar sekretet e tij të errëta, lidhjet e tij me botën e krimit. Kur e konfrontova, pashë një anë të tij që nuk e kisha parë kurrë më parë. Tani e di që kjo mbrëmje në jaht nuk është një festë - është plani im i fundit i arratisjes.
Këto këpucë të arta ishin dhurata e tij e fundit për mua. Ironike, apo jo? Simboli i dashurisë sonë të rreme do të jetë dëshmitari i fundit i ekzistencës sime.
Nëse dikush e gjen këtë letër, ju lutem, mos bëni të njëjtat gabime që bëra unë. Dashuria e vërtetë nuk vjen me çmim. Ajo nuk kërkon që ju të humbni veten.
Lamtumirë,
Sofia"
Elizabeta ndjeu një të ftohtë që i përshkoi trupin. Papritur, këpuca e artë nuk dukej më si një objekt i bukur, por si një paralajmërim i frikshëm. Ajo vështroi detin, duke u përpjekur të imagjinonte fatin tragjik të Sofias.
Me zemrën që i rrihte fort, Elizabeta u ngrit ngadalë. Tani e kuptonte që kjo këpucë dhe kjo letër nuk ishin thjesht një zbulim i rastësishëm - ishte një mesazh, një paralajmërim për të.
Ajo vrapoi drejt hotelit, duke mbajtur këpucën dhe letrën ngushtë. Kur arriti në dhomën e saj, Aleksandri ishte aty, duke e pritur me një buzëqeshje të ëmbël.
"Gati je për mbrëmjen tonë speciale në jaht, e dashur?" pyeti ai, duke i zgjatur një kuti të vogël kadifeje.
Elizabeta e hapi kutinë me duar që i dridheshin. Brenda ishte një këpucë e artë, binjake e asaj që kishte gjetur në plazh.
Në atë moment, ajo e kuptoi që jeta e saj ishte në rrezik. Me një qetësi të detyruar, ajo buzëqeshi dhe tha, "Sigurisht, më jep vetëm pak minuta të përgatitem."
Sapo Aleksandri doli nga dhoma, Elizabeta veproi shpejt. Mblodhi gjërat e saj më të rëndësishme, përfshirë këpucën origjinale dhe letrën, dhe u largua nga hoteli pa u vënë re.
Ndërsa ecte shpejt nëpër rrugët e errëta të Monakos, Elizabeta e dinte që jeta e saj kishte ndryshuar përgjithmonë. Ajo nuk ishte më gruaja naive që kishte ardhur për pushime luksoze. Tani, ajo ishte një grua në arrati, duke mbajtur sekretin e një tragjedie dhe duke u përpjekur të shpëtojë nga e njëjta fatkeqësi.
Me këpucën e artë dhe letrën e Sofias si kujtime të çmuara dhe paralajmërime të rëndësishme, Elizabeta u nis drejt një të ardhmeje të pasigurt, por të lirë nga zinxhirët e një jete që pothuajse do ta kishte shkatërruar.
Ndërsa treni i saj largohej nga Monako, ajo vështroi për herë të fundit dritat shkëlqyese të qytetit. Diku atje, një jaht luksoz po priste një grua që nuk do të vinte kurrë. Dhe Elizabeta, me zemrën që i rrihte fort nga frika dhe shpresa, u nis drejt një jete të re, duke premtuar të nderonte kujtimin e Sofias dhe të gjente forcën për të ndërtuar një të ardhme më të mirë për veten.
Monte Carlo, Gusht 2024
Comments